നിന്‍ പ്രാണവീണതന്‍
തന്ത്രിയിലറിയാതെ
എന്‍
വിരല്‍ത്തുമ്പൊന്നു
തൊട്ടുപോയി.
ദിവ്യാനുരാഗത്തിന്‍
വൈഖരിയായ്‌ - അത്‌
നിദ്രാവിഹീനനാക്കി-എന്നെ
നിന്‍
പ്രേമഗീതമാക്കി.
കാണാന്‍
കഴിയാതിരുന്നൊരു സ്വപ്നത്തിന്‍
കതിരുമായെത്രനാള്‍
കാത്തിരുന്നു? - എന്റെ
കമനീയതേ, നീയും തപസ്സിരുന്നു?
കയ്യെത്തും
ദൂരത്തു ഞാനിരിയ്ക്കുമ്പൊഴും
കരളിന്‍
കവാടം നീ ചാരി നിന്നു
- പിന്നെ
കവിതയായെന്നുള്ളില്‍
നിറഞ്ഞു നിന്നു.
പോകാന്‍
വഴിയറിയാത്തൊരു സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിന്‍
വാതില്‍പ്പുറങ്ങളില്‍
നീയലഞ്ഞു - സ്നേഹ
ദൂതുമായെന്തിനോ
കൊതിച്ചുനിന്നു.
മാനത്തു
പൂവിട്ട മാധവരജനിയില്‍
മനസ്സില്‍
മരന്ദം നിറച്ചുനിന്നു
- ജന്മ
സുകൃതമായെന്നില്‍
നീ അലിഞ്ഞുചേര്‍ന്നു.
